Sznaucerki w podrozach

Dzisiaj wstaliśmy z budzikiem. Nie chcemy jeszcze jednego dnia do połowy przespać. Nie pada, więc szybka rundka z pieskami i śniadanie. Kemping Hildal pod wodospadem kosztowal 220 NOK ( 22 Euro), sanitariaty bardzo przyzwoite. 

Dalej ruszamy przepiękną trasą w stronę Bergen. Tunele będą coraz dłuższe, Norwegowie są mistrzami w ich budowie. Trochę utrudnia to podziwanie widoków, ale kiedy to jedzie się 12 kilometrowym tunelem?

W Bergen jedziemy od razu na pole kempingowe. Potrzebujemy prądu do naszej baterii. Kempingpark Bergen położony jest w między salonami samochodowymi i stadionem. Niedawno wybudowali ulice przez środek placu kempingowego. Bez ograniczenia prędkości i pasów trzeba przejść przez nią do toalety. Nic dla dzieci albo piesków bez smyczy. Sanitariaty są ( głównie męskie) absolutnie nie do używania. Zabrudzone, jak toalety na dworcu. Nie polecam. 

O 16 postanawiamy jechac autobusem do miasta. Bilety kupujemy przez aplikację Skyss.no. 36 NOK w jedna stronę, jakieś pół godziny jazdy. Emma i Rary jadą za darmo. Jazdę autobusami znają jakotako, więc nie ma problemu. Układają się pod nogami i znowu zamykają oczki. Dawka 20 h snu jeszcze nie zaspokojona na dzisiaj. Bergen okazuje się super interesujące dla psich noskòw. Co 50 cm trzeba się zatrzymać i wywąchać informacje zostawione przez innych przedstawicieli gatunku. Mamy czas, więc przesuwamy sie w ślimaczym tempie. Co krok jakiś turysta woła: It's  cute! Is it a schnauzer? Zawsze mnie fascynuje, że niektórym ludziom dają się pogłaskać, a na niektórych warczą. Chyba decyduje tu sympatia. 

Po 3 h na smyczy i wrażeniach (zapachach) dużego miasta wracamy autobusem na kemping. Emma i Rary zasypiają w autobusie....

Po przespaniu około 10 h nonstop, co dla Emmy i Rarego nie lada wyczyn jest, wstajemy strasznie obolali, z zakwasami po wczorajszej wędrówce. 

Kemping kosztował 280 nok, bez prądu. Warunki dosyc dobre. Dużo miejsca na wybieg dla piesków.

Dzisiaj zaplanowana jest droga turystyczna E 13 przez Hjemland, Sand do Roldal. W Sand miał być prom, niestety zlikwidowali. Jedziemy dalej inną droga, też E 13 i nie jesteśmy rozczarowani. Widoków nie da sie opisać, nawet w deszczu. Tunel za tunelem, fjord za fjordem, wodospad za wodospadem. Trasa jest bardzo trudna, zakręty podkręcone i we mgle. W Roldal oglądamy kościółek i wyskakujemy na krotki spacerek w deszczu. Emma i Rary niechętnie spacerują. Mokro i zimno...ale po kilku godzinach w cieplutkim samochodzie, gdzie całą kanapę ma się dla siebie, trzeba sie przewietrzyć. Niestety to chyba tylko zdanie pańci. 

Postanawiamy jeszcze troche dalej pojechać. Docieramy na piękny kemping pod olbrzymim wodospadem w Hildal. Cisza i odludzie. Niestety ciągle pada. Przenoszę pieski z samochodu do przyczepy i ubieramy sie na spacer. Mają male płaszczyki przeciwdeszczowe. To będzie bardzo krótki spacer. Potrzeby załatwione w pięć minut. ( można? Można!). Dzisiaj zasypiamy przy szumie i wibracjach wodospadu. Może jutro wyjrzy słonko?

Drugi dzień w Norwegii powitał nas deszczem, a jakby inaczej. Pełni nadzieji, że się rozpogodzi, spakowaliśmy się i okolo 12 wyruszyliśmy w stronę Preikistolen.

Po drodze pierwsza przeprawa promowa do Oane (około 20 Euro).  Emma i Rary wysiadają. Trzeba się rozejrzeć i oswoić ze statkami. Trochę strachu i trzęsawki było (jak widać na zdjęciu), ale na rękach jakos przetrwali. Nie wszyscy sa zwolennikami brania piesków na ręce. Ja działam instynktownie. Jak tego potrzebują, to czemu nie. Raremu zdarza sie to bardzo rzadko. Każdy potrzebuje czasem troche poczucia bezpieczeństwa.

 Na parking pod Preikistolen dojeżdżamy okolo 14. O 14.30 wyruszamy. Droga jest wyznaczona na 3,5 h. Z naszego doświadczenia wiemy, ze będziemy co najmniej dwa razy tyle potrzebować. Celem jest (i absolutnym musem) jest zejście przed zachodem słońca, o 20.33. Przed nami 4 podejścia, 500 metrów wysokości i 10 km.  Emma i Rary marja nadmiar energii i pokonują skałki niczym kozice. Szlak są bardzo stromy i głazy o wysokości ponad 0,5 metra. Dla nóżek długich na 35 cm to wyzwanie. Zwalascza przez 6 h prawie nonstop. Po ponad 3 h dochodzimy do szczytu. Słońce nas nie opuszcza całą drogę, ale robi się coraz zimnej. Emma i Rary nie mają lęku wysokości i idą, a raczej skaczą nad przepaścią. Na górze obowiązkowe zdjęcia i szybki posiłek. Pieski dostają suche talarki, które z prędkością światła pochłaniają. Rary pierwszy raz w życiu, wypatruje nam jedzenie z ręki. Norweskie parówki i suche bułki. W domu by tego nie tkneły, tu jest wojna o okruszki. Posileni schodzimy na dół. Emma i Rary raczej zeskakują. Energii nadal im nie brakuje. Bez marudzenia, z czego Emcia jest znana, dochodzimy do parkingu. Rary nas swoja kondycją nie zaskoczył, swoje siły udowodnił już podczas wędrówek w górach Harz, Karkonoszach i Szwarzwaldzie. Po drodze fotografuja chińscy turyści nasze pieski i wiele dopytuje się o ich kondycję. Moje gwiazdy na szlaku. Spotykamy również inne pieski, ale nasze są najmniejsze, z najkrótszymi nóżkami.

Na parking docieramy 10 minut przed zachodem słońca. Rary zasypia, zanim zdążę zapiać jemu pasy. Dzisiaj nocujemy na kempingu obok trasy. Emma jest strasznie zła, jak ją przenoszę z auta do przyczepy. Pewnie myślała, że znowu musi gdzieś wędrować. Leżąc na łóżku marzy jej sie masaż łapek. Nie tylko tobie Emi....

O północny wyruszamy. Mamy nadzieję, że dojdziemy bez korków. Prom mamy o 12.15 z Hirtshals. Cel na dzisiaj to Kristansand. 

Podczas pakowania i ładowania auta Emma strasznie się stresowała. Nie chciała jeść, ani wyjść na spacer. Może to i dobrze, że nic jadła, a Rary tylko polizał miskę, nie wiadomo jak niespokojne będzie morze. 

Po dwóch dłuższych postojach dojechaliśmy do portu Color Line w Hirtshals. W okienku już wiedzieli, kto podjeżdża, bo skanują tablice  rejestracyjne. Emma i Rary dostali karteczki, że pozostają w samochodzie. Taki bilet kosztował 7 Euro za psią główkę. Dużo pieniędzy, bo nie dostaje sie nic w zamian. Gdyby umiały siedzieć cicho, podczas takich kontroli, nie trzeba by było kupować biletu...No cóż, to u nas nie przejdzie. 

Po wjeździe na prom, dostaly po smakołku i my musieliśmy opuścić samochód. Raz podczas 3 godzinnego rejsu, można pieski odwiedzić. Ochrona prowadzi do samochodu i po 3 sekundach trzeba wracać. Ja chciałam koniecznie zajrzeć, bo nie byłam pewna, czy nie mają choroby morskiej. Jak podeszłam, to sie ucieszyly. Było widać, że spały.

Po 3 h wyjeżdżamy w Kristiansand. Norwegia powitała nas deszczem, co nie było zbyt zaskakujące. Ulice wykute w skałach i przepiekne widoki na drodze E 39.

 Krotko przed zapadniecięm zmroku, znalezlismy kemping koło Lund. Nazywa się Legi. Ładnie położony nad wodą. Cena 250 NOK. Jeszcze tylko nakarmić stado i koniec przeżyć na dzisiaj. Zaczyna lać. W przyczepie jest przyjemnie i ciepło. Do 8 rano śpimy, bez wychodzenia i budzenia pańci. Stresujący był ten dojazd, ale maksymalnie do potrzeb piesków dopasowany. Norwegia! Poprosimy słoneczko!