Sznaucerki w podrozach

O dziwo rano wita nas słońce. Na dzisiaj zaplanowane jest zwiedzanie Trondheim. Przyczepę zostawiamy na kempingu i nową autostradą jedziemy 80 km do Trondheim. Pierwszy raz w Norwegii 100 km/h. W mieście zabytki są w niedzielę czybnnne od 13 do 16 . Decydujemy sie na katedrę Nidaros. Wstęp 110 NOK od osoby. Jesteśmy pod wielkim wrażeniem, katedra jest pięknie wyrestaurowana i zadbana. To kościół koronacyjny królów norweskich. 40 minut musi wystarczyć na zwiedzanie. Emma i Rary czekają w samochodzie. Niestety muzeum sztuki jest zamknięte, więc ruszamy wszyscy razem na wycieczkę po mieście. Co chwilę wychodzi słońce, wiec humory dopisują wszystkim, także czworonogom. Mijamy dużo innych piesków i uważamy, żeby ze względu na zarazę sie z żadnym nie dotknęły. Na starym mieście jest wiele galeryjek z bardzo oryginalnymi rzeczami. Nie można wzroku oderwać. Male kafejki mają nawet wystawione stoliki. Po zrobieniu pieknych zdjęć panoramicznych, około 17 zaczyna padać. Jak sie później okaże, nie przestanie do następnego rana. Jedziemy z powrotem. Wichura coraz mocniejsza. Krótki spacerek i pod kocyk. Emma i Rary zaliczyli kolejne norweskie City.

Parking w Alesund opuszczamy, tak jak przyjechaliśmy: szturm, deszcz...brr. Szybki spacerek i znowu w drodze na północ. Dzisiejszy cel to Kristiansund. Najpierw musimy sie przedostać na drugi brzeg Moldefjord. 360 NOK. Przeprawa trwa około 20 minut, wiec pijemy kawkę. Emma i Rary siedzą pod stołem w restauracji niby nigdy nic. Podróżnicze sznaucerki! Żaden most, tunel czy prom im nie straszny, nie mówiąc już o przepaściach na szlakach. 

W końcu wjeżdżamy na drogę atlantycką, ostatnią zaplanowaną atrakcję turystyczną. Droga prowadzi po wysepkach (Scharren) na europejskim morzu polarnym. 18 km największego dzieła inżynierskiego na świecie roku 2000. Jest wyznaczona jako droga turystyczna, więc jest dużo miejsc na krótki postój z pięknym widokiem. Na punkcie widokowym z małym ośrodkiem domków kempingowych Hustadvika zatrzymujemy się na dłużej. Emma i Rary skaczą po skałach niczym szaleni. Emma próbuje wodę. To niestety nie słodki lodowiec. Zawsze podziwiam, jak one centymetr przed przepaścią hamują. Żaden wiatr im teraz nie przeszkadza i mżawka też nie straszna.

Wjazd do Kristiansund, które leży na wyspie, jest przed podwodny tunel (124 NOK). Tunel jest wykopany pod cieśniną i ma przebieg niczym kolejka w wesołym miasteczku. 8% pod górę i 8% nachylenia w dół. Trochę dziwne uczucie i uszy sie mocno zatykają. Może to dekompresja, jak podczas nurkowania?

Kristiansund wita nas mikrosłoneczkiem. Znajdujemy miejsce parkingowe w wąskich uliczkami na nasz samochód z przyczepą. O 16 w sobote oprócz centrum handlowego już wszystko zamknięte. Emma i Rary trochę sie nudzą, ale po cichu. Około 18 ruszamy dalej. Chcemy przynajmiej połowę drogę do Trondheim przejechać. Znowu jesteśmy w górach i znowu prom, tym razem przez Trangfjorden ( 250 NOK).  Nasz kemping na kolejne dwie noce znajdujemy w Fannrem - Høgkjølen Camping. Bardzo ładnie położony w lesie, czysty i z przemiłą obsługą. Tylko 180 NOK za noc z prądem. 

Po ciemku jeszcze nie jechaliśmy po Norwegii. Pieknie wyglądają domki na wyspekach, takie oświetlone i samotne. Jutro Trondheim, tez w deszczu?

W strumieniach deszczu opuszczamy przemoczeni Andalsnes. Po drodze do Alesund wychodzi na kilka minut słońce i ukazują się piękne, ośnieżone szczyty. W Tresefjord wjeżdżamy na bardzo ciekawy, nowy most. Droga do Alesund jest płatna, przynajmniej dwa razy widzimy szyld. W Norwegii filmowane są w takich miejscach tablice rejestracyjne, rachunek przychodzi po 3 miesiącach do domu, z Londynu. 

Pogoda jest tak zmienna, ze nie nadąża sie zakładać  i ściągać na przemian okularów słonecznych i plaszcza przeciwdeszczowego. Przyczepę zostawiamy na parkingu przed akwarium. Obok parkingu jest ładna plaża z taką sobie toaletą. Piękne miejsce na piknik. Przy tym wietrze Emma i Rary ledwo stoją na nogach. 

Samochodem jedziemy 2 km do miasta. Znowu leje jak z cebra. Odstawiamy auto na parkingu i udajemy sie na zwiedzanie i zakupy. Pieski nie sa zachwycone, ale dzisiaj dzielnie się spisują. Miasto jest zbudowane w dosyć jednolitym stylu z 18 wieku. Wielki port, nabrzeże i dużo sklepów z antykami. Po 3 h wystarczy naszej czwórce. Emma i Rary patrzą błagalnie na drzwi samochodu, zanim znajdę klucz. Koło akwarium nie ma już nikogo. Jesteśmy sami. Jest taki szturm, że składamy dach w przyczepie, żeby nie odlecieć. Może rano będzie lepiej?

Po śniadaniu wyruszamy. Na razie jest sucho, ale pochmurnie. Zapowiada sie deszczowo. W Grotli musimy podjac decyzję, czy jedziemy Gamle Strynefjellsvegen przez góry, czy Geirangervegen. Alternatywna droga przez góry nie jest polecana pojazdom dłuższym niz 8 metrów. Zawracamy, my mamy 10 metrów. Geirangervegen okazuje sie piękna drogą górską, koło wodospadów i z obowiazkowymi serpentynami. Widok w dół na najsłynniejszy fjord na świecie jest rzeczywiście imponujący. Zagęszczenie turystów jest coraz większe. Wspinają się serpentynami, żeby rozprostować kości, bo kilku dniach na luksusowym statku. Te olbrzymy wyglądają z punktu widokowego niczym  główki szpilek na fjordzie. Ostrożnie zjeżdżamy do miasteczka Geiranger. Nie zatrzymujemy się, bo wszystko jest zastawione i pełne ludzi. Ostatnio tyle ludzi widzieliśmy na promie z Danii. Wyjazd z miasteczka to wjazd Oernesvingen (droga orła), 625 metrów w górę, zakręty 180° co 13 metrów. Trochę podekscytowani, ale zachwyceni widokami docieramy na górę, gdzie znowu panują górskie temperatury. 

Następnym celem jest Eisdal, przeprawa promowa do Linge (25 Euro). Po jakiś 15 minutach docieramy do brzegu i kierujemy się na Valldal. Piękne miasteczko położone nad samym Norddalfjoreden. Polecam każdemu podróżującemu z pieskiem. Zaraz po wjeździe do Valldal, po prawej stronie, jest wielki plac z trawą i nabrzeże. Można zejść do samej wody. W końcu Emma i Rary mogą się wybiegać. Ludzi nie ma wcale i widok jest przecudny. Nasza trasa R 63 prowadzi do kolejnej atrakcji - Trollstiegen. Rocznie przejeżdża tędy 200.000 pojazdów, od czerwca do września. W pozostałym czasie Trollstiegen jest zamknięte. 

Widok na góry jest zniewalający. Trasa ma 12% nachylenia, ale jest dobrze rozbudowana. Widok z siedzenia pasażera w dół jest mrożący krew w żyłach. Kierowca nie ma możliwości spojrzenia w dół. Jechaliśmy już dużo cięższymi drogami, np. w gorachr Jotuheimen. Teraz możemy powiedzieć, że dwie najbardziej turystyczno-katalogowe atrakcje mamy zaliczone. Emma i Rary niewiele z tego mieli, większość zwiedzania była z samochodu. Postanawiamy dzisiaj spać na kempingu w Andalneses. Chwilkę nie pada, więc bawimy się z Emmą i Rarym w szukanie karmy. Niestety po 15 minutach znowu zaczyna padać i chmury zakrywają piękne ośnieżone szczyty wokół nas. 

Dzisiaj wita nas zapowiedziana pogoda, czyli deszcz, wiatr i zimno. Dobry dzień na wycieczkę autem. Przepiękny kemping kosztował 250 NOK. Może tu kiedyś wrócimy. 

Jednym z najpiękniejszych momentów naszej podróży ma być przejazd Sognefjellsvegen do Ottadal. Turystyczna E 55 zaczyna sie w Skjoldem ( nazwa oficjalna drogi). Pierwsze 40 z 83 km są bardzo ciężkie. Bardzo mocno pod górę, wąsko na jedną ciężarówkę, nachylenie 8%, dziury w drodze i zakręty 180°. Spotykamy dwa autobusy i ciężarówkę. Ja zamykam oczy, więc nie wiem jak się mineliśmy. Przed nami pasmo górskie Jotunheimen z dwutysięcznikami i lodowcem. Pierszy postój na górze nazywa sie punkt Oskara. Są 4 stopnie i wieje. Emma i Rary wychodzą niepewnie z samochodu. Emma z niedowierzaniem obwąchuje nieznaną jej roślinność i nie dowierza, że jest tak zimno. Po chwili zaczyna machać ogonkiem i wyrusza w promieniu 5 metrów na wycieczkę. Rary z powodu wysokości i bliskości ulicy pozostaje na smyczy. Kiedy jednak chce koniecznie iść w krzaczki metr od trasy, puszczam smycz. I tyle widziałam Rarego. W oddali widać latającą jak szalona czarną kropkę. Jakies 100 metrów niżej przebiega szlak pieszy. Tam widac nasza czarną czuprynkę. Emma wyrusza na pościg. Wracają z adrenaliną w oczach i ogonku. Ufff, pańcia dostała już prawie zawału. Jedziemy dalej. Droga robi sie coraz ładniejsza i szersza, ale nie mniej stroma. Docieramy do schroniska o niezwyklej architekturze Sognefjell Turisthytte. Waro wejść na kawę, aby zobaczyć innowacyjną budowlę i sie ogrzać. Dookoła schroniska są piękne jeziorka z mostkami. 

Na wysokości 1440 metrów zaczynamy zjeżdżać. Tu droga turystyczna jest naprawdę super rozbudowana, co kawałek przepiękne miejsce na postój. Na kazdym można spędzić godzinę. I tak to nie wystarczy. Co jakis czas widać górskich wędrowców z namiotami. Mozna samemu wędrować albo w grupie. Prawie wszystkie szczyty są dosyć łatwo dostępne. 

W dolinie Otta jedziemy dalej " złotą drogę", która została tak nazwana ze względu na niesamowite widoki. Zatrzymujemy się w miasteczku Lom, które jest zrobione pod turystów, ale zachowało norwesko-górska atmosferę. Ottadalen leży w parku narodowym Reinheimen Nasjonalpark. Dzisiaj nocujemy w Bilingen, koło bardzo głośnego wodospadu, przy wejściu na szlaki do parku. Postój jest darmowy, są tylko śmietniki. Pod wieczór przestaje padać i wychodzo słońce. A więc zgadza sie opis tego miejsca w przewodniku, że to najsuchszy region Norwegii.