Norwegia

Z parkingu zbieramy się dosyć wcześnie rano. Nie chcemy znowu strażnika spotkać. Parkujemy dzisiaj przy promie. Zostawiamy samochód i przyczepę. Przeprawiamy się miejskim promem do centrum. Goeteborg posiada bardzo szerokie ulicy i bardzo dużo ciekawych sklepów. Największe miasto portowe Szwecji ma wiele pięknych kanałów niczym Wenecja. Po ponad trzech godzinach zwiedzania Emma i Rary są wystarczająco zmęczeni. Przed nami 15 h na promie do Kiel.

Na parkingu na kaii niemiła niespodzianka. Kara za parkowanie bez opłaty. Zapomnieliśmy kupić dwóch biletów parkingowych. Z przyczepą zajmujemy dwa miejsca. Kara jest drakońska-60 Euro! Pierwsza i ostatnia w Skandynawii. Jeszcze szybko na trawkę i już wjeżdżamy na prom. 

Z pieskami na Stana Line trzeba wykupić specjalną kabinę. My zapłaciliśmy za przejazd z przyczepą i kabiną 350 Euro. Za benzynę  na 700 zaoszczędzonych kilometrów i opłaty za duńskie mosty wyszło by prawie to samo. Pieski mają wybieg specjalny ze sztuczną trawką. Wszystkie 8 kabin pieskowych jest zajętych. W miarę upływu czasu wybieg nie wygląda zachęcająco. Potrzeby Emmy i Rarego ( i czworonogich współpasażerów) rosną i Emma okolo 4 rano z bardzo niesmaczną miną zrobi siusiu. Rary jako facet mniej ma z tym problemòw.

Po pieskowej kolacji, idzimy do bufetu, baru i trochę potańczyć. Jedzenie bardzo smaczne ( 35 Euro), muzyka na żywo. Tylko te szwedzkie disco polo! Po dwóch godzinach wracamy do naszych śpiących towarzyszy. Noc jest dla nas niezbyt spokojna, tak jak i dla pieskich sąsiadów. O 9.30 jest po wszystkim. Z Kiel już tylko godzinka do domu.

 Jesteśmy pod wrażeniem. Pieski najbardziej cieszyły sie z wędrówek. Radość w oczach Rarego, jak lata wolny po skałach jest nagrodą za cały rok pracy. Przepiękne, nieopisane widoki i wrażenia wystarczą do następnego roku - mamy nadzieję.

Z 10 kg prania na na pokładzie, 2500 Euro mniej na koncie i 15 kg przejedzonych pieskowych puszek meldujemy sie gotowi na codzienność...

Dosyć szybko wyjeżdżamy z lasu, bo już o 7 drwale zaczynają prace. Dzisiaj przed nami ostatni cel wyprawy-Göteborg. Większość kempingów jest we wrześniu już zamknięta. Wybieramy parking przy parku krajobrazowym Amondön. Strażnik parku pozwala nam zostać na noc, ale upomina, że tak naprawdę to niewolno. Parking kosztuje 41 SEK na dobę. Po rozłożeniu, udajemy sie na wędrówkę. Emma i Rary na długich smyczach. Nie przeszkadza im to znowu poskakać po skałach i spróbować morskiej wody. Po 3 h wykończeni wracamy do przyczepy. Jeszcze tylko kolacja i ostatnia noc w przyczepie. 

Dzisiaj żegnamy Norwegię. Wyjeżdżamy z Lillehammer autostradą E6 w kierunku Goeteborga. Co chwilkę korek albo roboty drogowe.  Po 5 h przejeżdżamy granice, nikt nas nie kontroluje. Pas do oclenia omijamy, bo kolejka tirów na 4 h. Zaraz za granicą idziemy do sklepu. Ceny o połowę tańsze niż w Norwegii. 

Trochę nudny dzień dla Emmy i Rarego. Za to wieczorem czeka ich atrakcja: szwedzki las. Nie mogą się nawąchać. Do tego jeszcze dużo zwierzęcych odgłosów. Gwiazdy i  księżyc pozwalają nam się poruszać po lesie. Niestety także w Szwecji na noc robi się bardzo zimno.

Budzimy się w mroźnych górach. Mokra smycz na dworze zamarzla na kość. Ważne, że świeci słońce, więc z chęcią wychodzimy na spacer. Widoki  w każdą stronę są nie do pobicia. Emma, Rary i ja stoimy z buzią i pyszczkami do słońca i uzupełniamy rezerwy witaminy D. 

Po śniadaniu jedziemy dalej. Naszym celem  jest Lillehammer. Droga E6 prowadzi przez Gudbrandstal. Droga przebiega cały czas w dolinie rzeki, mijamy jeszcze jeden park narodowy - Rondane. Praktycznie nie trzeba zjeżdżać z drogi, żeby podziwiać widoki prawie jak z westernu. Około 14 docieramy na kemping w Lillehammer. Atrakcje turystyczne i sklepy pamiątkowe są w Norwegii najczęściej czynne do 16. Zwłaszcza poza sezonem. Kemping jest wielki i ladnie położony nad samą wodą. Najdroższy, na jakim do tej pory byliśmy. 350 NOK.

Jak najszybszej udajemy się na skocznię. Ufff, ze względu na ładną pogodę otworzyli wyciąg.  Za 60 NOK można wjechać, zjechać i wejść do budki startowej. Wyciąg jest krzesełkowy, więc Emma i Rary zostają w aucie. Z Emmą już kiedyś wjeżdżaliśmy takim wyciągiem w Szwarzwaldzie i sobie przysięgneliśmy, że to był pierwszy i ostatni raz. W pół godziny jesteśmy z powrotem. Widok z góry i atmosfera na skoczni są niesamowite. Prawie czuć i widać zawodników czekających na start.

Całe Lillehamner to wioska olimpijska. Na każdym kroku ślady olimpiady z 94 roku. Wszystkie hale i zabudowania służą mieszkańcom do dzisiaj. Jeszcze krótki spacer po deptaku i strasznie stromych ulicach i wracamy na kemping. Wykorzystujemy piękne drogi spacerowe nad rzeką. Po zachodzie słońca robi się bardzo zimno, więc Emma i Rary wolą kanapę. To nasza ostatnia noc w Norwegii.

Pogoda jest niezmienna, szturm, deszcz...Nie ma na co czekać, pakujemy się i jedziemy dalej. Po drodze zaczyna sie rozjaśniać. W końcu wychodzi słońce i już dzisiaj nas nie rozczarowuje. Tylko temperatura spada, do 1 stopnia w górach. Po dwóch tygodniach jazdy na północ, zaczynamy nasz powrót. Planujemy zjechać E 6 aż do Goteborgu. 

Naszym celem dzisiaj sa góry i park narodowy Dovrefjell. Pierwszy postój w Oppdal. Miasteczko nastawione na turystykę narciarską. Gdzie okiem nie sięgnąć, wyciągi narciarskie. Na razie jeszcze pasą się owieczki na stokach. Ale pewnie niedlugo, sądząc po temperaturach. Kupujemy trochę smakołyków, w końcu trzeba mieć przynętę na wędrówkę. 

Kilka kilometrów za Hjerkinn znajduję się bardzo interesujący punkt widokowy. Na Tverrfjell (1220 m) ustawiono przepiękny pawilon widokowy.  Nazywa sie view point Snøhetta, bo ma się piękny widok na Snøhette. Od parkingu jakies 1000 metrów pod górę, ale ładną ścieżką, również dla wózków inwalidzkich. Przed nami ogromne połacie tundry i widoczność do horyzontu. Emma i Rary lecą sami do góry. A raczej w prawo, w lewo, do góry i w dół i to tak 15 razy. Radość niesamowita w oczach Rarego. Patrzy się na nas pytająco, naprawdę mogę lecieć gdzie chcę? Spotykamy kilku ludzi, którzy mile witają Emmę i Rarego. Do pawilonu, stworzonego przez architektów opery w Oslo, pieski nie maja wstępu. A to takie ciekawe, jak nie mozna od środka powąchać. Robi sie coraz wietrzniej i zimniej, wiec schodzimy, a Emma i Rary zbiegają na dół. Na parkingu z przepięknym widokiem nie możemy zostać, bo rano ma to miejsce książęca pata odwiedzić. Szkoda, Emma i Rary na pewno miło by ich powitali. 

Kwaterę na noc znajdujemy kilka kilometrów dalej. Widok taki sam piękny, tylko trochę mniej wieje.  W nocy czeka nas mróz, zobaczymy ile będzie stopni.w przyczepie. Zachód słońca za górami niczym z bajki.