Sznaucerki w podrozach

 pobudka pod Molden. Zapowiada się dosyć ładny dzień. Dzisiaj naszym celem jest Jostedalsbreen Nasjonalpark koło Gjerde. Bardzo dobre opinie ma Jostedal Camping, po dwóch dniach na dziko potrzebujemy trochę luksusu. Po około 2 h docieramy na kemping. Rzeczywiscie od nas 5 gwiazdek. Położenie na samą rzeką lodowcową, z małą groblą, na której można palić ogniska. Sanitariaty, kuchnia i jadalnia tip top. Spod kempingu można wyruszyć na rafting. Niestety to żadna atrakcja dla Emmy i Rarego.

Dzisiaj ma być ostatni ładny dzień, więc szybko wyruszamy na lodowiec, a właściwie jego język. Zamierzamy zobaczyć Nigardsbreen. Dojazd pod samo jeziorko kosztuje 80 NOK. Chcemy oszczędzić 3 km marszu, więc wjeżdżamy. Samochodem pod lodowiec, hmmm. Nad troską o przyrodę zwycięża lenistwo. Na miejscu przeprawiamy się 5 minut łódką na drugi brzeg jeziorka. Można też przejść 2  km na około, ale trasa wyznaczona jest na trudną, więc inwestujemy 60 NOK za osobę ( pieski za darmo) i przepływamy. Przed nami około godziny marszu po olbrzymich skałach. Emma i Rary skaczą znowu niczym kozice, na łeb, na szyję. Teren jest rozległy i nie ma prawie ludzi, więc puszczam Rarego, z krótka smyczą. Zawsze łatwiej wyłapać w razie czego. W kieszeni fileciki z kurczaka. Zawsze dobrze działają jako przynęta. Rary dwa razy daje czadu w tylko mu znanym kierunku. Emma, jak starsza siostra, najpierw pokazuje nam, że Rary zwiał, potem za nim leci i jak już wraca to karze. Czeka, aż nadleci i podgrywa z boku. Potem odbiera smakołyk od nas. Taki to los młodszego brata.

Widzimy dużo wypraw na lodowiec. Niestety trzeba mieć spikes ( kolce na buty). Dla  piesków jeszcze nikt takich nie wyprodukował, więc kończymy naszą wyprawę tuż przed językiem lodowca. Rozkładamy kocyk i patrzymy na lodowiec. Magic moment! Kocyk zawsze mam przy sobie na wypadek, jak by gdzieś trzeba było bardzo brudne pieski wziąć na kolana, np. na łódce. Wieje zimny wiatr, ale Emma i Rary właśnie skakali po skałach pięć razy większych niż one, więc jeszcze języczki na wierzchu. Żadnej trzęsawki a'la Emma. 

Czekamy, aż panek porobi 1000 zdjęć i wracamy, bo ostatnia łódka o 17 odpływa. Po wysiądzeniu z łódki, wyścigi do ciepłego samochodu. Na dzisiaj starczy wrażeń. Wracamy na kemping i gotujemy spagetti w cieplej, czystej, z oknami panoramcznymi kuchnio-jadalni. 

Od jutra ma byc szturm i deszcz. Dzisiejszy dzień był piękny i niezapomniany.  

Okolo 10 rano przy śniadaniu mamy spotkanie trzeciego stopnia.  Na parking podjeżdża minibus z Chińczykami. Po wysiądzeniu  podchodzą do naszej przyczepy i przekładają nosy do szyb. Robią selfie na stiku z naszą przyczepą. Czujemy sie jak w zoo! Emma i Rary szczekają wniebogłosy, nic nie może ich odstraszyć. Mąż mówił już 5 lat temu, ze niedługo Europa będzie wielkim parkiem rozrywki dla Chińczyków....

 Dzisiaj chcemy znowu na takim darmowym miejscu spać. Nasza aplikacja podpowiada parking Krossen pod szczytami Molden. Parking ma pachnącą drewnem toaletę, niestety bez umywaki. Trochę mało mamy wody, ale przecież nie musimy zmywać naczyń. Po drodze jeszcze jedeno centrum handlowe w Sognedal i o 13.30 już jesteśmy na miejscu. Dwukilometrowa droga pod górę na parking jest bardzo wąska i żwirowa. Dobrze, ze nie pada. Na miejscu jest trochę samochodów, wieczorem po zejsciu z gór wszyscy odjeżdżają. Miejsce położone jest tak wysoko, ze aż nam się w uszach zatyka. Narada rodzinna: atakujemy Molden czy nie. Czerwona trasa dla zaawansowanych,,2 h mocno pod górę, czyli dla nas 4. Przed zachodem słońca trzeba zejść. O 15 wyruszamy. Jak tylko jesteśmy na pieknej, górskiej trasie w lesie Emma " zapomina", że jest jej zimno i leci niczym opętana w górę. Zza każdego zakrętu wygląda, czy łaskawie zamierzamy dotrzymać jej kroku. Rary na smyczu nie może już wytrzymać naszego tempa " kanapowca biurowca". Niestety wszędzie są ostrzeżenia, że jest dużo dziczyzny, więc Rary musi pozostać na smyczy. Emma ma swój instykt łowczy pod kontrolą. Mnóstwo grzybów i przepięknych muchomorów. Po dwóch godzinach docieramy do granicy drzew. Naszym oczom ukazuje się Sognefjord i przeróżne szczyty, podobnież 66. Na ławeczce na punkcie widokowym nie można sobie posiedzieć przytulonym we dwóch, zawsze są dwa zimne nosy, co muszą sie wepchnąć dokladnie na środek. No cóż, tak są wychowane. 

Po odpoczyku schodzimy, a co niektórzy zeskakują w dół. Emma i Rary sa przeszczęśliwi. Nie mogą się nawąchać norweskiego lasu. Na naszym parkingu mamy towarzystwo. Dwa kampery, oczywiście niemieckie, szykuja sie na noc. Jeden nawet z Pinnebergu, nasz sąsiedni powiat. Emma nie chce jeść i robi się znowu melancholijna. Nie martw sie Emiś, jutro może też pójdziemy gdzieś pionowo pod górę?

Dwa dni postoju na kempingu w Aurdal wystarczą. Zaplacilismy 550 NOK za dwie noce z prądem. Warunki bardzo przyzwoite, dużo miejsca dla piesków.

Wyruszamy w strone Laerdal. Przed nami najdłuższy tunel samochodowy świata, 24,5 km. Rary chrapie trzy sekundy po wjeździe do tunelu. Przejazd trwa okolo 20 minut i jest za darmo. Jadąc tunelem omijamy wczorajszy pasaż górski, który prowadzi nie tylko do punktu widokowego, ale jest również drogą przejazdową do Laerdal. Z przyczepą nie dalibyśmy rady.

Leardal ma bardzo zabytkowe stare miasteczko, z małymi galeriami. Szkoda, że jest niedziela i są zamknięte. Na placu w środku miasta jest ogromne pole z trawą i ławeczkami. Akurat świeci słońce pomiędzy skałami. 2 h relaksu po dosyć deszczowych dniach. Pieski  wystawiaja brzuchy i ryjki do slonca, my jemy trochę słodyczy z candy baru.

Następny punkt programu to kościół w Borgnes. Najstarszy zachowana konstrukcja drewniana na świecie. Trochę wydaje mi się drogo, 90 NOK za osobę. Ale razem z muzeum i bardzo zaangażowaną przewodniczką było to zwiedzanie warte każdego oere. Emma i Rary czekają w aucie. W drodze z powrotem do Sogndal kupujemy ziemniaki prosto z pola. Mniaaam.

Po wyjeździe z Sogndal czekamy na prom przez fjord. Cena 240 NOK. Wysiadamy z samochodu. Chociaż podróż trwa niecałe 20 minut, można kupić lody i kawę. Chwilkę podziwiamy widoki, Emma i Rary sa już rutynowanymi pasażerami promów. Żadne schody im za strome i żaden silnik za głośny. W Sogndal odbijamy z drogi na E 5. Naszym celem jest Vatnasete, parking przy jeziorze z toaletą i możliwością zostania na noc. Toalety sa niezbyt zachęcające, ale jest tez dużo lasku w pobliżu. Takie darmowe miejsca kempingowe znajdujemy dzięki aplikacji campercontact. 7 dni jest za darmo, potem 6 Euro za rok. Nam się podoba.

Mamy zapas wody, więc jesteśmy niezależni. Wieczorem spuszczamy Rarego pierwszy raz ze smyczy. Radość nieopisana, 15 minut biegania dookola stołów.  Kolacja i na kanapę, Rary jeszcze trochę stoi na warcie, Emma jak zwykle pierwsza na kanapie. Pierwsza noc na dziko, jestesmy otoczeni lodowcem, po zachodzie słońca temperatura spada do 6 stopni. 

Budzik nastawiony na 8 rano dzisiaj. Przed nami kolejny punkt kulminacyjny wyprawy. Rejs statkiem po fjordzie z listy UNESCO-Naeroyfjord. Statek ma odpływać o 11. My wpadamy na dworzec ( jednoczenie kolejowy dla Flambanna) o 10.45. Przed nami kilka turystów. Bilet zakupiony, 1190 NOK za dwie osoby z autobusem z powrotem. Wyruszamy z Flam i tam też zostawiamy auto. Wypogadza się i w końcu zapowiada sie słoneczny dzień. Ruszamy. Wewnątrz statku jest bardzo ciepło, wygodne fotele i cieplutki dywan. Nic dziwnego, że zwłaszcza Emma nie ma ochoty wyjść na zewnątrz. Tam wieje i jest naprawdę zimno. Szkoda, że nie wzięliśmy czapek i zimowych kurtek. Ale czego nie robi się dla pięknych zdjęć i widoków. Rejs jest po dwóch fjordach, Aurlandfjord i już wspomniany Naeroyfjord. Po dwóch godzinach i przemarznietych uszach ludzkich i psich dobijamy do portu w Gudvangen. W autobusie z powrotem zasypiamy wszyscy, i tak jest ciemno, znowu tylko tunel. Na przystani prawie sami Chińczycy. Strasznie drażnią Emmę i Rarego. Im więcej one się denerwują, tym większą oni mają radość. W Chinach psy służą do innych celów....Robienie zdjęć to jedna sprawa,  celowe drażnienie to już inna.

Jest dopiero wczesne popołudnie, więc po zjedzeniu loda i wybieganiu sie na kai ruszamy do następnego celu. Punkt widokowy Stegestein. Wjazd serpentynami ponad 5 km, bardzo wąska drogą jest możliwy tylko bez przyczepy. Dobrze, że nasza stoi na polu kempingowych. Sam wjazd na wysokość 650 m jest niczym kolejka na wesołym miasteczku. Widok jest warty 30 minut pełnej koncentracji i trochę strachu. Stegestein to drewniany platforma ze szklana zaokrągloną szybą na końcu. Pieski się na szczęście nie zorientowaly, gdzie są, więc obyło sie bez strachu. No może Rary , bo chcial na chwilę na ręce.

Zjazd nie jest już taki przepełniony strachem. Na polu kempingowym ciągle świeci słońce. 1 h spacerku musi po dzisiejszych emocjach wystarczyć. Emma i tak najchętniej by kanapy w przyczepie nie opuszczala...

Dzień piąty urlopu. Z Bergen wyjeżdżamy bez żalu, kemping byl bardzo nieciekawy i trochę boimy się nowego wirusa, co atakuje pieski.

 Jedziemy drugi raz przez tunele do Voss i tam skręcamy na Aurland, w rejonie najdłuższego fjordu świata Sognefjord. Pogoda jest nadal kapryśna, więc Emma i Rary na postojach nie mają nic przeciwko zostaniu w aucie. Jedziemy od wodospadu do wodospadu, widoki coraz piękniejsze, chociaż myślałem, że to już niemożliwe. Na samej drodze E 16 napotykamy kolejny wodospad Tvidefoss. Ten jest naprawde olbrzymi. Emma drażni kilka chińskich turystów, robimy kilka fotek i dalej. Przed nami Gudaventunelle. Przy wyjeździe naszym oczom ukazuje sie jeden z napiekniejszych fjordów Norwegii - Naroyfjord. Docieramy na pole kempingowe Lunde w Aurland. Najpiękniejsze miejsce, w jakim do tej pory byłam. Zostajemy na dwie noce. Postanowione.